Łowiectwo jest elementem ochrony środowiska przyrodniczego – tak definiuje je ustawa „Prawo łowieckie" z 1995 r. Zwierzęta łowne (20 proc. gatunków ssaków i 12 proc. ptaków występujących w Polsce) są dobrem ogólnonarodowym i własnością Skarbu Państwa. Gospodarowaniem zwierzyną łowną, zgodnie z zasadami ekologii oraz racjonalnej gospodarki leśnej, rolnej i rybackiej, zajmują się myśliwi zrzeszeni w Polskim Związku Łowieckim oraz leśnicy.

W zasięgu działania Nadleśnictwa Czarna Białostocka znajduje się 26 obwodów łowieckich, które są dzierżawione przez 15 kół łowieckich, w tym 4 obwody o charakterze leśnym. Pozostałe 22 to obwody polne. Ogólna powierzchnia wszystkich łowisk wynosi 156 506,95 ha, w tym powierzchnia gruntów leśnych obejmuje 36 140,67 ha.

Obwody łowieckie z terenu Nadleśnictwa Czarna Białostocka wchodzą w skład dwóch rejonów hodowlanych:

Rejon Puszczy Knyszyńskiej z obwodami na terenie zasięgu puszczy.

Rejon Sokólski - obwody położone na terenie Wysoczyzny Sokólskiej.

Inwentaryzacja zwierzyny jest punktem wyjścia do tworzenia planów łowieckich, według których dokonuje się odstrzału oraz jest podstawą gospodarki populacją.

Na potrzeby opracowania rocznych planów pozyskania zwierzyny, a także w celu określenia zabiegów hodowlanych i ochronnych w lesie niezbędne jest oszacowanie liczebności zwierzyny. Każdego roku odbywa się liczenie grubej i drobnej, zwierzyny leśnej, lecz oszacowanie 100% jej populacji w lesie jest niemożliwe.

Inwentaryzację przeprowadza się według usankcjonowanych przez sztukę leśną metod:

- obserwacji całorocznych

- pędzeń próbnych na reprezentatywnych dla inwentaryzowanego obszaru powierzchniach

- metod statystycznych bazujących na tropieniu

Metody stosowane w określeniu liczby zwierzyny łownej bytującej na terenie obwodów łowieckich:

METODA PĘDZEŃ PRÓBNYCH

Metoda ta polega na policzeniu zwierzyny, na powierzchni stanowiącej 10% leśnej powierzchni badanego terenu. Na tej podstawie można ustalić ilość na całym obszarze lasu. Populacja poszczególnych gatunków uzyskana jest po zsumowaniu danych ze wszystkich miotów tj. powierzchni pędzeń. Metoda ta uważana jest za jedną z najdokładniejszych sposobów szacowania liczebności zwierzyny w lasach nizinnych.

Coroczne liczenie zwierzyny ma na celu również ocenę ich kondycji zdrowotnej. Dla łowiectwa stanowi ważny wskaźnik planowania rocznych planów pozyskania na następny sezon łowiecki.