Przylaszczki są najczęściej kojarzone z niebieskimi i fioletowymi płatkami, jednak w naturze można również spotkać odmiany o białych, różowych, a nawet purpurowych kwiatach. Kolor kwiatów zależy od czynników genetycznych oraz warunków środowiskowych, w tym rodzaju gleby i oświetlenia. Charakterystyczne, zimotrwałe liście przylaszczki mają trójklapowy kształt, co sprawia, że dawniej przypisywano im właściwości lecznicze, szczególnie w chorobach wątroby. Zakwitają wczesną wiosną, zanim drzewa wypuszczą liście, co pozwala im w pełni korzystać z promieni słonecznych, ale mimo pięknego wyglądu, przylaszczki zawierają substancje toksyczne, które chronią je przed zgryzaniem przez zwierzęta.  Nasiona przylaszczki posiadają elajosomy – specjalne struktury tłuszczowe, które przyciągają mrówki, pomagające w rozsiewaniu rośliny.

          Rozmnażają się zarówno generatywnie (przez nasiona), jak i wegetatywnie (przez kłącza). Kwiaty zapylane są głównie przez owady, ale roślina może także rozsiewać się dzięki wspomnianym wcześniej mrówkom. W optymalnych warunkach przylaszczki mogą żyć nawet kilkadziesiąt lat, tworząc rozległe kępy i zachwycając swoim urokiem każdej wiosny. W dawnych wierzeniach przylaszczka symbolizowała odrodzenie i zdrowie. Uważano, że jej trójdzielne liście przypominają kształtem wątrobę, co sprawiało, że stosowano ją w medycynie ludowej na dolegliwości związane z tym organem.

          Warto chronić te delikatne kwiaty i podziwiać je w naturalnym środowisku! Zamiast zrywać przylaszczki, lepiej uwiecznić ich piękno na zdjęciu i pozostawić je w lesie, by mogły cieszyć oczy kolejnych pokoleń.